"yaşamak alışmaktır"

 özür dilerim

 denemekten bıkmamışlığım için

 geç akıllandığım için

 fazla hevesli olduğum için.

 senden önce hayatıma başkalarını almaya çalıştığım için.

 kendimi affedemediğim bir özür bu

 evet ben barışık değilim hâlâ kendimle

 uzlaşamadığımız çok fazla nokta var ki hâlâ daha.

 ben yorgunum

 kendime oluşturmaya çalıştığım yolum

 ayaklarımın altından kayıp giderken

 ona yetişmeye çalışmaktan.

 "birbiriylebağlantılıyüzbinlerceyılım var"

 çözmeyi öğrenemedim daha problemlerimi

 üzgünüm

 seni tanımadan daha bu kadar tanıdığım için

 yanlış mı yaptığım bilmeden devamladığım için

 gerçeklik olması ihtimaline henüz varmada olduğum için.

 yaşarken ayıkmam ben duruma

 kasten yapmadığım bir karakteristiğim diyelim buna

 ama niye bu kadar bensin.

 yani nasıl bu kadar ben olabilirsin ki.

 nasıl mümkün olabilir bu.

 tüm çarklar dönmüş ve buraya getirilmişiz sanki

 o kadar tesadüfî ki olanlar

 olmakta olanlar

 ve olabilecekler.

 alışmak için bir mühlet gerekli sanki

 o vakit ayıkırım belki duruma

 ciddiyetimize

 güzelliğimize

 ki bu kadar yakışıklıyken

 olan güzelliğe gölge düşürmek

 bir suçsa

 suçlu bir benimdir.


15.6.19

yuva

 düşünsene bir

 çocukların için hayatını birleştirdiğin insana sabrediyorsun.

 sonra çocukların büyüyüp eve uğramaz oluyorlar.

 kimseye güvenemez oluyorsun -lafta değil ha-

 ve burulmaya devam ediyorsun

 içine atıyorsun

 her cümlen sitem içeriyor

 her cümlen batıyor sana ve çevrene

 ağrımaya bile fırsatın yok

 sürekli toparlayan olmak zorundasın çünkü.

 onca kırıklarına rağmen devam ediyorsun kendin olmaya

 onlara karşı bile kendin olmaya.

 belki bilmiyorsundur ama bu durumdan memnun değildir o çocuklar

 keşke sabır biriktirmeseydin böylesine

 senin gözünden akan her damla yaşa sırf yağıp ferahla bir nebze diye canı acımaz gibi normal bakmanın ağırlığı

 belki senin omzunun ağırlığı kadar sivri değildir.

 ve belki bu yüzdendir ağrıların.

 basit bir hastalık olarak vursa da tedavi olup kurtulsalar hep beraber

 sanki güzel olurdu.

 sürekli bi' kötüye gitme olmazdı.

 belki artık ayrılık vaktidir bazı açılardan kim bilir

 belki de birinin ölümüdür bekleniyor

 bu kadar çaresizliktedir belki umutları çocukların.

4.6.19