yuva

 düşünsene bir

 çocukların için hayatını birleştirdiğin insana sabrediyorsun.

 sonra çocukların büyüyüp eve uğramaz oluyorlar.

 kimseye güvenemez oluyorsun -lafta değil ha-

 ve burulmaya devam ediyorsun

 içine atıyorsun

 her cümlen sitem içeriyor

 her cümlen batıyor sana ve çevrene

 ağrımaya bile fırsatın yok

 sürekli toparlayan olmak zorundasın çünkü.

 onca kırıklarına rağmen devam ediyorsun kendin olmaya

 onlara karşı bile kendin olmaya.

 belki bilmiyorsundur ama bu durumdan memnun değildir o çocuklar

 keşke sabır biriktirmeseydin böylesine

 senin gözünden akan her damla yaşa sırf yağıp ferahla bir nebze diye canı acımaz gibi normal bakmanın ağırlığı

 belki senin omzunun ağırlığı kadar sivri değildir.

 ve belki bu yüzdendir ağrıların.

 basit bir hastalık olarak vursa da tedavi olup kurtulsalar hep beraber

 sanki güzel olurdu.

 sürekli bi' kötüye gitme olmazdı.

 belki artık ayrılık vaktidir bazı açılardan kim bilir

 belki de birinin ölümüdür bekleniyor

 bu kadar çaresizliktedir belki umutları çocukların.

4.6.19